Daar is het weer en het kan allesoverheersend zijn: dat schuldgevoel. Je honden hebben (te) lang alleen gezet, het is je niet gelukt om met hen te gaan wandelen vandaag, ze luisteren niet altijd, je traint te weinig,… allemaal zaken die je dit nare gevoel kunnen geven. Let me tell you a secret: ik voel het ook en dit is hoe ik ermee omga.
Mijn gevoelens zijn als een gelaagde taart
Ik heb vaak het gevoel dat ik niet goed genoeg ben, dat ik tekort schiet, dat ik niet altijd het ‘allerbeste’ kan doen voor mijn honden of er niet altijd voor hen kan zijn, zoals ik dat wil. Dan voel ik me verdrietig, angstig en daarbovenop is er een laag schuldgevoel. There, I said it. Mijn gevoelens zijn zoals een gelaagde taart met kleurtjes en smaakverschillen en niet elk laagje is even lekker – geloof me.
Herken je dit? Als je dit (h)erkent, ben je waarschijnlijk een enorm goede en bewuste hondenouder. Want mensen die zich hiervan niet bewust zijn, stellen zichzelf deze vraag niet eens. En dat zeg ik zonder oordeel, want iedereen zit ergens anders in zijn leerproces en dat is helemaal oké.
Geen Houdini
Oké, je herkent dit gevoel in jezelf en je wilt het altijd ‘perfect’ doen, wat nu? Ik kan helaas niet toveren en dit gevoel bij jou op magische wijze laten verdwijnen. Wat ik wel kan doen is, delen hoe ik hiermee omga en wie weet inspireert dit jou ook:
Zodra ik emoties voel, is het eerste wat ik doe ze bewust opmerken. Hoe voel ik me exact? Ik verwoord het luidop voor mezelf: "Ik voel me afgewezen, ik voel me schuldig,…" en ik laat het gevoel er zijn en ik doorvoel het.
Wat heb ik nodig? Ik heb ondervonden dat het antwoord niet per se ligt in -op dit moment- meer aandacht te gaan geven aan mijn honden, maar wel meer aandacht te geven aan mezelf. Ik geef bijvoorbeeld de honden een kauwstick en ik ga zelf 10 min. mediteren of ik zonder mezelf even af om terug te voelen wat ik nodig heb. Het schuldgevoel probeert mij te doen geloven dat mijn behoeften niet belangrijk zijn, zodat ik over mijn grenzen zou gaan (in het hondenouderschap). Wat te uitputtend en nefast is op lange termijn. Dus neem een stap terug en focus op wat jij nodig hebt. Zodat je later, eens je terug verbinding hebt gemaakt met jezelf, met nieuwe energie naar hen kan terugkeren.
Besef dat het ‘des mensen’ is om je zo te voelen. Je bent een baasje, maar je bent in de eerste plaats een mens met emoties, who’s going through the feels. Dat is heel normaal en besef ook dat iedereen zich wel eens schuldig voelt (in het hondenouderschap).
Een inzicht? Soms komt het schuldgevoel mij iets vertellen. Ik wil bijvoorbeeld al een tijdje een privéles agility doen met Max, en misschien is dit een uitnodiging om dat concreet te maken en de afspraak gewoon in te plannen.
Deze vier bovenstaande zaken helpen mij wel. Maar zoals bij alles in het leven, is het met vallen en opstaan. Voel je dus niet verplicht om bovenstaande stappen ‘perfect’ toe te passen, do it imperfectly, because that is good enough :-)
Commentaires